Grauwe pijn (Liefdesverdriet number one)

Één, twee, tikt het ritme, drie.
Vlagen zweven voorbij als de zee die op de kust breekt
De schijn van een doorlopende gedachte, telkens neergestoken door de herinnering aan haar lach
Lange rijen onbezette stoelen van verdriet
Blijven leeg,
Grijs
Oneindige stegen die leiden tot vierkante fabrieksblokken en
Gestreepte wit-rode schoorstenen, rijkend tot aan de treurige wolken;
Fallus symbolen die niks ander kunnen dan het uitspuwen van excreta
Het uitspuwen, uitkotsen en uitwerpen van de stront die ze fabriceren