Oester van Jan-Kees

Een verdorvenheid zoals die alleen
nog in Azië bestaat
sluiert zich over de stad en de Nieuwmarkt

Verdrongen van enige compassie
staat menig Chinees nakend
in zijn blote, gele gat

Soms zou ik willen dat ik een stoel
tegen de Chinees kon gooien
opdat men weet dat ik besta

Ik besta
doch slechts als een expressie van mijzelf

Mademoiselle (Sonnet)

Schoonheid die zich snel ontsluiert
Donkere haren die op haar schouder liggen
Haar beweging zo uniek als ze gaat zitten
Ze is zo energiek mooi wanneer ze luiert

Langzaam treedt ze op mij af maar ze zwijgt
Haar witte tanden bijten op de gewelfde lip
Het moment moest komen en het moment is dit
De parfum als ze zich naast me neervlijt

Onzuiver is de kans die werd gegrepen
Het had kunnen gebeuren toen ze even naast me zat
Gelukkig, omdat ze er heeft gezeten

Het is geen mijl in de buurt van waar ik voor bad
Maar toch, nadat het mij was gegeven
Miste ik pas de liefde, die ik niet had

Violette Tegel (Street Art)

Een violette tegel

Tussen de bruine bakstenen

een baken van een ongebruikelijke kleur

de verf is nog nat en glanst

Druppelt langzaam naar beneden

Heel traag tot het de stoep raakt

Ik kijk naar het portret in violet

Meer dan oneindig

Ik zit op een bank vol scheuren en met bekleding
die verkleurd is van jaren bij het raam te hebben gestaan
en iedereen kijkt niet naar mij maar naar iets anders
ik kijk naar het glas in mijn handen dat leeg is en ik wil het niet neerzetten
ik hou het vast en kijk naar het scherm van een televisie
ik zie een videoclip maar het geluid staat uit
en mensen praten over dingen die ik niet kan horen
en mensen praten over dingen die ik niet wil horen

ik sta op en ga naar een lege slaapkamer van het huis
die klein is en volgezet met spullen die er niet horen
en het glas zet ik op de grond en ik ga zitten op het grote tweepersoonsbed
het raam staat open, het is koud buiten

ik drink mijn glas leeg

ik lig op bed en stop met denken over de geluiden
ik hoor toch hoe mensen weggaan en hoe het geluid verstomd
gelach afgewisseld door harde stemmen
de zon komt op en de stralen kruipen door het raam naar binnen
en slaan zich als slingerplanten om mijn gezicht
en ik sluit mijn ogen en hoor niets meer

Empire State of Mind

Ellis Island als in mijn dromen
een robuuste boot vol verdwaasde Europeanen

Welkom in de stad van de mogelijkheden
het zwarte water slaat tegen de boot

Het beeld met de fakkel in haar handen
kijkt de toekomst in, wij kijken omhoog

Ik volg de blik van het beeld en zie het verleden
achter de rug van het beeld: de toekomst

Televisie

Beelden zijn woorden
de woorden ter illustratie
van het zien

Beelden zijn snel
en fel
en flikkerend
mijn ogen zijn vierkant

Het grote oog kijkt mij in de ogen
het oog spreekt

West

de gebouwen zijn veredelde grotten
bieden ons een gevoel van veiligheid
het eten vult onze magen slechts tijdelijk
slechts tijdelijk lopen we rond en op zoek
naar wat we kwijt raakten
verdwalen we

maar de dwaling is zo schitterend
ik omarm de dwaling
ik wil op pad
niet voor eeuwig in de grot blijven

Wit

Spierblank landschap
een zwarte hemel met kristallen
kijkt om zich heen
ik kijk omhoog en kijk om me heen

Aan de bladeren hangen diamanten van transparent blauw
het water is grijs als de kleur van ijsbergen

De zon is kleiner maar lichter en feller
en kouder en sneller en de wereld is van ijs

Dwaling

Op zich is het niet verkeerd om te dwalen
Ik struin door Amsterdam, het is bijna nacht
men noemt het nog avond en het sneeuwt licht
licht omdat de vlokken nog geen vlokken zijn

Ik ben alleen, want alleen moet je dwalen
dwalen kun je niet met zijn tweeen
dan is het feitelijk een soort wandelen
dwalen heeft geen nut

Tussen de gebouwen hangen lantaarns
aan lange kabels, die zijn gespannen tussen de gebouwen
een tram tringelt, een fiets belt
het is druk in de stad want het is zaterdagavond

een man op een hoge roze fiets
met het hoofd van een etalagepop op het stuur
komt voorbij en zingt een lied
"Aan de voet van die oude Wester"